La industriiĝo okazigas reziston de direkta agado kontraŭ la laboro, kiu uzas plurajn formojn :

La luditoj, dum 1810, uzas la sabotadon de la maŝinoj, kiuj fabrikas malbonan kvaliton, kaj, kiuj estas en aliaj produkto-lokoj ol ilia. Ili postulas bonkvalitan laboron laŭ metodoj de la kvalifikita laboro kaj konvene pagita . Ilia batalo enmetiĝas en pli ĝeneralan formado-movadon de la sindikatoj kaj de la patioj de la angla labora klaso kaj ilia sabotado sin volas por-laboro.

La ĜKL (Ĝenerala Konfederacio de l’ Laboro - franclingve : CGT) komprenigas la sabotado-principon okaze de sia kongreso de 1897, Le sabotado, ĉefe volas montri, ke ĉi tiu ebligas por la gelaboristoj cedigi la mastrojn pri salajro-demandoj, ktp., sabotante sian propran maŝinon ; ke la sabotado venas apogi la postulojn, prepari la strikojn (preventado de la flavuloj), kaj ke ĝi malrapidigas la produktadon. Reuzita en usono per Smith, tiu estas « konstruiga sabotado », kiu estas parto de la kresko de la labora movado, en kio devus iĝi granda armeo disciplinanta kapable preni la povon. Finfine ĝi riveliĝas nur, kiel anti-mastroj.

La SOL (Scienca Organizo de la Laboro - franclingve : OST), kiu altrudas ripetadajn agadojn al la gelaboristoj (Taylor, regado de la labortempo ; Ford, rulantaj tapiŝoj, « altaj » salajroj kaj redukto de la labortempo, 1914), donas al la sabotado alia senco, ĉar ĝi malkvalifikas la homan laboron. Ĉar la sabotado de Pouget/Smith pruvis, ke la gelaboristoj havis la teknikan kontrolon de la produktado, kaj kiuj ili ne plu mankis al ilia do, ke nur la kolektiva proprieto de la produkto-rimedoj por realigi la socialismon. Nun, la sabotado – kunligita je la praktikoj de la gelaboristoj kun la : sisteme tio neniel koncernas min, respektantaj nek la laborilon, nek la sindikan delegiton, nek la hierarkion – barante direkte je la laborilo kaj do je parto de la kapitalo, pruvas nur aĵo : ĝi estas la bazo de la anti-laboro.

La post-Fordismo 1960/70 (Toyotismo) estas fordismo, kiu amendas siajn neperfektecojn por batali kontraŭ la lastaj spuroj pri tiu « gap-vagado », kiu komence okazigis la far-manieron de Taylor. Post pli fore juĝi, la posedantoj vigle rebatis pri la sendisciplineco de la proleto de pluraj manieroj : restrukturado de la Forda labor-procezo, parta aŭtomatigado, delokadoj de la tradicia Fordismo en laborforto-malmultekoste landoj.

Oni ne povas eviti konstati, nuntempe, ke la anti-laboro foriris, almenaŭ en la industriigitaj landoj : la malvasta kontrolo de la gelaboristoj per la diĝitigo kaj la pezo de la senlaboreco, ĝis nun, antaŭevitigis tutan rekonsideron pri la laboro.
En tiuj kondiĉoj, oni povas diri, ke, se serioze ni volas rekonsideri la nunajn kondiĉojn de la reproduktado de la raporto proletaro/kapitalo, necesu uzi samtempe de la anti-laboro kaj de la anti-senlaboreco. Ĉar por ataki la detruan laboron, al kiu ni estas devigaj, ni devos samtempe forĵeti la fakton, ke la senlaboreco estas netranspasebla obstaklo.

La paro-laboro/senlaboreco enmetiĝas al la tutmondigo de la kapitalisma ekonomio, kaj la komunikiloj ripetadas al ni, ke la nacia-ŝtato ne plu okupas fundamentan oficon, kiun ĝi havis kaj, kiun ĝi perdas pli kaj pli sian esti -racion. Sed neniu transnacia strukturo trafis plenumi la ĉefajn funkciojn de nacia-ŝtato pri la daŭrigo de la proprieto-sistemo kaj de la socia ordo, kaj malpli ankoraŭ tiu trudodevigado-funkcio, kiu fondas ĉiojn la aliaj funkcioj. Malfacile oni povas imagi, ke formo de « monda registaro » povus plenumi la reguleco-tipon aŭ la akumulado-kondiĉon, kies kapitalo bezonas. Fakte, la mondo estas hodiaŭ pli ol neniam mondo de naciaj-ŝtatoj. Ankoraŭ unu fojon, la tutmondigo prenas la politikan formon ne de monda ŝtato, sed de monda sistemo konsistanta el multoblaj naciaj-ŝtatoj. Ankoraŭ unu fojon, la tutmondigo prenas la politikan formon ne de monda ŝtato, sed de monda sistemo konsistanta el multoblaj naciaj-ŝtatoj, strukturantaj en malsimplaj retoj de dominado-raportoj kaj submetiĝo-.

Ni volas socion bazantan sur libraj komunumoj, federiĝantaj libere, sen ŝtato, sen armeoj, sen ekspluatistoj nek ekspluatiĝataj, sen mono, sen komercaĵo nek valoro, sen hierarkio nek io ajn diskriminacio ; socio bazanta sur la interhelpo, kie ĉiu alportos, kion li havas kaj ricevos, kion li bezonos ; socio, kie la decidoj estos prenintaj per suverenaj ĝeneralaj asembleoj, kaj kie la deligitoj portos imperativan mandaton, kaj estos ĉiumomente revokeblaj ; socio, kiu lasos la malferman fenestron je niaj revoj. Tiu socio, estas al ni konstrui ĝin, ĉar neniu polikisto feros tion por ni.

Dum la 1960-aj jaroj , kiam instali la specifan senlaboreco-reĝimon de la « geintermituloj de la spektaklisto », ĝi koncernas nur malgrandan parton de ekonomia sektoro li-mem marĝena. La aŭdvida limiĝas je centra buroo por franca radio-televido (CBFRT – franclingve, ORTF), kiu principe dungas salajritan deĵoranton. En la kinindustrio estas ankoraŭ studioj, kie taĉmentoj por la konstruaĵo kaj la filmado laboras dum tuta jaro. La operejoj dungas orkestrojn, korusojn kaj gebaletistojn ; La kulturdomo kaj la dramaĵocentroj, krom la teknika dungitaro, inkludas deĵorantan trupon. La « freŝaj kompanioj » koncernas en la praktiko nur parton de la interpretantaj artistoj , kaj malgrandega malplimulto de geteknikistoj. Krome, kelkaj spektaklotipoj (samepoka danco, eksperimenta teatro, jazo, rokmuziko...) estas ekster tuta ekonomia normo, kaj do ĝenerale sen salajro. Dum la tridekjaro sekvanta, du gravaj elementoj influis evoluon de la dungeco en tiu sektoro : iuflanke, kiel aliloke, la kresko de la senlaboreco, kaj konsekvence, de la nefirmeco, de la fleksebleco, kpt. – sed iamaniere, tiu evoluo estis kaŝita prave pro la sekureco, kiu havigis tiun apartan senlaboreco-statuton ; aliflanke, ekde la 80-aj jaroj ĉefe, la efikoj de la malcentralizo-leĝo, kaj adopto de la ŝtato de integradista « kultura politiko ». Por kelkaj subvencioj, grava parto de la « marĝenaj » kulturaj produktoj (rokmuziko, repo, stratteatro...) asimiliĝis ; la subvenciado al la kreitaĵaro provokis multiplikadon de kompani-multaj kaj de spektakloj, kun proporcia malaltiĝo de nombro de prezentadoj. Ĉiom provokis konsiderinda pligrandigo de la intermita dungeco, ĉar malgrandega proporcio de dungistoj havas deĵorantan aktivecon.
Quant aux gros employeurs (grands-théâtres, production audiovisuelle...) dont le nombre s'est également accru, privatisation aidant, ils ont progressivement réalisé l'intérêt du « zéro stock » humain : une main d'œuvre déjà qualifiée, embauchée en fonction des besoins au jour le jour.
Koncerne gravaj dungistoj (gravaj teatroj, aŭdvida produkto...), kies nombro ankaŭ pliiĝis, la privatigo helpanta, progresive ili bone kompreni la intereson de « nula stoko » de homo : jam kompetentaj gelaboristoj, dungontaj laŭ la bezonoj de tago al tago. La dekorejoj, la firmoj de prezentado –, kiu produktas la materialon kaj la teknikistoj, kiuj uzas ĝin – same ĉesos dungi salajrajn deĵorantojn, eĉ maldungi ilin por poste redungi ilin , kiel intermituloj. Entute, grandega pligrandigo de nombro de intermitantaj gelaboristoj, monkompensantaj aŭ ne per ADEIK (Asocio pri Dungiteco en la Industrio kaj la Komerco, franclingve : ASSEDIC), kies nombre kvazaŭe triobligis dum 1980 ĝis 1995.
La praktiko de la « ŝvelintaj » honorarioj ĝeneraligos por du kialoj. La unua estas, ke ADEIK rezonas nombre de tagoj laborintaj, kaj ne nombre de horoj ; pro tio, maŝinisto dungata por muntado de kelkaj horoj, aŭ komediisto faranta nur unu solan provlud-horarperiodon (4 horoj) por konvencia tarifo perlaboros, pagate je la reala hora tarifo, malpli ol pagricevante taga kromsalajro APDEIK – ne konsiderante, ke tiu kromsalajro estas kalkulanta rilate al taga meza salajro, kaj do malaltiĝos tre en okazo de tagoj labori parttempe. Ankaŭ, pli bone preferindos regrupigi la horojn en unu sola tago deklarata, la aliaj tagoj parte laborintaj, ne deklarataj, estanta do monkompensantaj per ADEIK.
La dua kialo estas, ke malgravaj kaj gravaj dungistoj, en la sektoro subvenciata, nepre frontas al klaŭzaroj tro gravaj rilate al iliaj rimedoj. La reĝimo ADEIK permesas ilin malgrandigi la salajraron – malmute da tagoj pagataj, sed relative alta tarifo –, dum iliaj dungitoj ricevas, salajro kaj monkompenso pro senlaboreco si kumulantaj, enspezo sufiĉe bone. Almenaŭ tiel longe ili sukcesas ricevi sufiĉe de labortagoj deklaritaj por renovigiĝi iliajn rajtojn..., ĉar evidente la sistemo trograndigas : de « vi laboras tri tagoj po 1000 eŭroj, tiu vi faros bonan monkompenson », progresive oni transiris « unu monaton da provludoj senpage, 600 eŭroj okaze de la prezentado, prenu ĝin aŭ lasu ĝin », reale niaj dungistoj inventis rezolute modernan koncepton : La laboro ne deklarita ne pagita ! Kaj estas bedaŭrinde tiu ankaŭ, ke defendas, malgraŭ ili, intermitaj gelaboristoj, blindigataj per angoro perdi, de unu tago al la alia, gravan parton de iliaj enspezoj. […] Dum la gelaboristoj de la spektaklo plurestos sur korporacia kampo, ili sin kondamnas lente sed nepre : salajroj basiĝantaj, pli kaj pli malfacilaj monkompensoj pro senlaboreco por obteni, difektado de la laborkondiĉoj, ktp.
Ĉar, jen salajruloj, jen senlaboruloj, la intermituloj de la spektaklo neniu plu havas hodiaŭ specifecon, se tio ne estas tiu, kiu nun estas la banala sorto de multnombraj gelaboristoj : intermito de dungo-periodoj, kontrakto havanta precizan daŭron, fleksebleco, jarigado de la labortempo. […]
Estas per la kuna agado de la tuto de la gesalajruloj kaj gesenlaboruloj, ke batalo havas ŝancon esti venka – ĉefe, kiam ĝi atakas organismon tiel potencan, kiel NIUDIK (Nacia Interprofesia Unuiĝo por Dungado en Industrio kaj Komerco, franclingve : UNEDIC)

Tiuj du postul-aksoj estas por ni nemalkunigeblaj :

postuli esti salajruloj dum ĉiu labortago efektivita – provludoj, vojaĝoj, teknika preparaĵo aŭ muntaĵo, prezentadoj – kaj, ke niaj monkompensoj pro senlaboreco retrovas sian funkcion, kiu estas permesi al la gelaboristoj sen dungeco vivi kaj ne je la mastroj dungi sen pagi salajron ;

postuli, ke la aparta reĝimo de senlaborec-asekuro estus konservita kaj pliboniĝita, kaj kiu estus etendita al la tuta de la gelaboruloj, kiuj, sendepende ilia profesio, suferas la samajn kondiĉojn de nefirmeco de la laboro.

Maljusta, ĉar iuj, la plejofte virinoj, (kiuj ŝvite laboris el pleje malfacila) ricevas neniegojn..., dum aliuloj (faranta laboro pleje valorigajn), ricevas komfortajn pensiojn.
Neegala, ĉar iuj, kaj aparte tiuj, kiuj estas plenobee ligitaj al povo (militistoj, policistoj), povas preni post 15-a servojaro, ricevi pension kaj kumuli kun nova laboro..., dum aliuloj devas atendi la 62-an jaron kaj eĉ pli por rajtigi pension « decaj »..., ĉar trimestroj de kotizo mankas al ili.
Nekompensiga, ĉar tuta geulo, kiu estas samaĝa, kiel la emeritiĝo devus profiti monrimedojn sufiĉantaj por havi decan vivon kaj tio tute egale la nombron de trimestroj kotizigitaj.

Kial ne lukti je la nomo de la justeco, kaj la egaleco :

por, ke emeritiĝo estu je la 55-a jaro por ĉiuj tute egale la nombron de jaroj de pensiokotizo, kun tuj percepto de pensio ?

Por ununura monata pensio de 2000 €, tute egale la antaŭa salajro kaj la nombro de jaroj de pensikotizo. Kaj, ĉar estu profunde maljusta, ke tiuj, kiuj enpezis grandkvante salajrojn, je la motivo de longaj studoj kaj dank’al socia financado de la eduka sistemo, ricevas superajn pensiojn ol tiuj gelaborantoj, kiuj financis iliajn studojn irante labori tre junaj ?

Kial ne lukti ankaŭ por la libereco :

Por la ebleco ; por tiuj, kiuj deziras tion, daŭrigi labori trans de la 55-a jaro, pensio estus donanta nur komplementon por ĝis 2000 € monate ?

Sed, ni lernas, ke, esence mem, la trudprema politka-ekonomia sistemo, ke estas la kapitalismo — kaj ĝia truddevigilo : la ŝtato — bazanta sur la ekspluatado de la vivanto kaj la akumulado, permesas kaj permesos neniel partigon de la tuta riĉeco produktita, kaj tio, tiel longe, ĝis la politikaj kaj ekonomiaj strukturoj ne evoluos (ostroŝelo povas doni nur perlon !).

Nia lukto finvenos nur, kiam ni havos la verŝajnigon de justeco kaj egaleco, ke sole nur la libereco povas al ni ! Ne tiu definita en niaj lernejaj manlibroj, ne ! la vera ! la socia libereco, tiu de aliulo, kiu kreskigas mian ĝis la senfino, tiu, per kiu ni povos elekti niajn aktivecojn sen devigitas, per libera asociado, tiu, kiu ebligos la administradon de niaj propraj aferoj en la kvartalo, la vilaĝo, la komunumo, la « regiono »... Unu mondo sen landlimo establanta interhelppakton, kiel cementon inter ĝiaj entoj imbrikitaj.

Tial, kion fari ?
Ni provu la socian memoron, la sperto de tiuj, antaŭ ni, kiuj luktis efike. Konstato : ĉio, kio estis eltirata, estas per la striko. Pli precize, ni rememorigu tion, kio estis en la 1936-a jaro². La laborista klaso novaĵagis atakante direkte la proprieton de la produktrimedoj per la okupado de la laborlokoj (tio, kio malebligis tiele la dungon de eksteraj gelaboristoj ja la firmo), per interprofesia organizo kaj per reklamacioj devigitaj tiel aŭtonome (tio, kio malebligis tiele la kontrolon per la instituciaj « reformantoj », la tuto sigelita kun entuziasmo kaj ĝojo per interhelpkontrakto.


Kaj, « ĝoja, brako sure brako sube » (kiel la kanto diras tion), se ni okupadis niajn laborlokojn ? Estas per la direkta agado, ke ni sukcesos gardi niajn sociajn akiritaĵojn ! Kaj, kiu scias, se transe la landlimoj, la gelaboristoj faras same, ni povos provi la direktan administradon per la interhelpo kaj liberiĝi de la sociaj klasoj, la mastraro, la salajreco, la ŝtato.

_______________
2 - La Matinjon-a akordo ne estis donacita a la laboristaro por rekompensi sian havi bone voĉdonintan, sed kontraŭfajro ellaborita ja la hasto de la mastraro kaj la Blum-a socialisma registaro nove elektita, subtenanta de la Ĝenerala Labora Konfederacio (ĜLK, franclingve : CGT) kaj la maldekstropartioj animantaj de sama absorbado : provi revenigi en ĝia fluejo la torento de la striko (ili sukcesas, sed malfacile).

Kial tuta kapitalismo estas en si anti-ekologia ?
Unue ĝi estas bazi sur la amasiĝo de la kapitalo, kiu nure estas kvanta. Ĝia projekto estas nemalkunigebla de tiu kredo, pri kiu certa kreskado, komprenanta en kvanta senco, povus daŭri ĝis la senfino. Tamen, tie, kie estas problemo, estas, ke la valoro, aŭ la kapitaloj, ne estas sendependaj de la valoroj de uzado, t.e. veraj varoj. Alivorte, por estas kvanta amasiĝo de abstrakta valoro (financo), necesas, ke ankaŭ estas, paralele, mezurebla amasiĝo de veraj varoj. Tamen tiu mezurebla kaj vera sfero estas koncerne ĝin limigita : la naturaj riĉfontoj kaj energioj, kiuj estas uzantaj en la materia produktadfabrikado ne estas disponeblaj gxis la senfino.
En la kontekso, kie necesas pliigi la produktadecon de la laboro – raciigante la rimedojn de produktado kaj la organizadon de la laboro – laŭ la fluo de tiu procezo kaj de la teknologiaj revolucioj, la sociale necesa labortempo por produkti la varojn celos malpliigi cxiam pli Tial, ĉiam pli da veraj varoj estas fabrikitaj. Tiumezure, la rabado de la naturaj riĉfontoj kaj la mobilizado de poluaj energioj povas nur intensigxi.
Tiel persistas la kapitalismo, tiel longe persistas tiu mondo, kiu fosas sian propran tombon ĉiu tago, nenia konstruiga ekologio povos esti establita. La daŭriva disvolviĝo estas sensencaĵo, se ni konservas la kapitalisman difinon de disvolviĝo. La verda kapitalismo estas nur merkatesplora koncepto, absurda, por igi pli altirantaj iujn varojn en la merkato de la konsumado.
Krome, la celo de la kapitalisma sistemo estas fari monon, ke oni produktas bombon, libron, aŭ medikamenton. En tiu kontekso aŭ la utileco kaj la veraj efikoj de la produktado restas funde indiferentaj en tiu sistemo « spektinda-komerca », estas neeble preni sur sin efike la ekologian vetaĵon !
Kunveno de estroj pri la klimato estas certe demonstro de pura hipokriteco, se tiuj estroj ne estas tie por malkonstrui tiun ekonomitipon ; sed, fakte, ili elvokas nur kapitalismajn interesojn. Do ni vidas certe, tie ĉi, je formo de maldeca cinikismo. Ĉar, la politika funkcio de moderna ŝtato regulas (per la polico, la armeo, la kolektado de impostoj, la justico, la legoj) kaj ebligas la necesajn subkonstruaĵojn por la disvolviĝo de la komerca valorigado ; ĝi ne povas esti aŭtonoma, sed intime liginta kun la kapitalismo.

Oni invokas, unuflanke, natura neegaleco de la kapablecoj, de tie oni enigas tiun de la kondiĉoj ; aliflanke, la neebleco por reporti al la unueco la diverĝon de la interesoj ! Nu ! demokratuloj kunkronitaj, rubandornamitaj de la respubliko, diktatoroj ĉies randoj, jen tio, ke ni nomas socian problemon : kaj vi kredas venke bati per la tonfa klabo, la LDB-40-a fusilo, la GLI-F4-a grenado kaj kial ne la militista fusilo, kiel vi faris tion je certa epoko !
Sed, kiu do, homarpastoro, vi permesas opinii, ke la problemo de la kontraŭdiro de la interesoj kaj la neegaleco de la fakultoj ne povas esti solvota ? Kaj, ke por konservi tiun naturan kaj providencan distingon, la forto estas nepra, prava ?

Je via registara teorio — kiu havas por kaŭzo nur via nesciado, por principo nur so-fismo, por rimedo la forto, por celoj la ekspluatado de la homaro, la progreso de la laboro — sin kontraŭdiras per niaj buŝoj la federisma praktiko. Kaj do, trovi interkonsentoformon, kiu — realportigante al la unueco la diverĝon de la interesoj, identigante la individuan havaĵon kaj la ĝeneralan havaĵon, forviŝante la naturo-neegalecon per tiu de la instruado — solvas tute la politikajn kaj ekonomiajn kontraŭdirojn :

Kie ĉiu individuo estu, egale kaj samtempe produktanta kaj konumanto, civitano kaj princo, administranto kaj administrato ;

Kie lia libereco ĉiam pliigas, sen, ke li bezonas iam forperdi nenion ;

Kie lia kontentigo kreskas nedefinite, sen , ke li povus senti (pro la socio aŭ siaj samcivitanoj) nenian malprofiton, nek en sia posedaĵo, nek dum sia aktiveco, nek en siaj interesoj-raportoj, opinio- aŭ amo- kun siaj similuloj.
Sed sciu, ke, se la socia kontrakto povas esti solvita inter du produktantoj, ĝi povas esti solvita inter milionoj da homoj, ĉar temas pri la sama engaĝo ! Via senpotenceco-racio do ne tenas : ĝi estas ridinda kaj vi igas nepardonebla.
Ĉiaokaze, homoj de potenco, jen , kion vi diras la produktanto, la proleto, la sklavo, tiu, ke vi deziru laborigi por vi : mi nenies demandas la havaĵon kaj la riĉeco, kaj mi ne pretas por toleri, ke la frukto de mia peniga laboro fariĝas la predo de aliulo, mi volas ankaŭ la ordon, samgrade, kiel tiuj, kiuj konfuzas ĝin per siaj registaroj ; sed mi volas ĝin, kiel efiko de mia volo, kondiĉo de mia aktiveco kaj leĝo de mia racio. Mi neniam suferas venanta de fremda volo al mi kaj altrudas al mi por antaŭaj kondiĉoj la servutecon kaj la forofero.

Proletoj ĉies landoj federu nin,
kaj la hispana revolucio, kiu eloviĝis la 19-a de julio 1936
refloros inter siaj cindroj

La plej alta de la ordo estas… la anarkio !

(Élisée Reclus)                               

Ĉi tiu neelportebla kapitalisma konkurenco, tiel benita, kaŭzos « revolucioj » rezistadosigno je la malhumanigado programita de firme asertita bonefika « evolucio » .
Pli poste, ankaŭ ĝi provokos tutmondmilitojn, kaŭzitaj pro redisdonado de koloniaj teritorioj organizante fian buĉadon, dum la unua (22.477.550 mortoj). Favorata de la fiasko de la politikaj ekonomioj de tiu epoko, la alvenado ĉe la potenco de ordonemaj reĝimoj je la ekspansiismaj kaj torturaj voloj, ekigos la dua (60.011.900 mortoj) ; nu, proprekaj kaproj estas parkitaj en ekstermkampoj kaj koncentrejo (ĉirkaŭ 6.000.000 mortoj devantaj de nazia reĝimo, ĉirkaŭ 800.000 devantaj de sovetia reĝimo, 20.000 devantaj de ĉina socialisma reĝimo..., ankoraŭ nuntempe la bilanco farestas pri Proksim-Oriento).
La planizado kaj la bombadoj de Hiroŝimo kaj de Nagasako (ĉirkaŭ 325.000 kaj 80.000 mortoj taksitaj), kiuj inspiriĝas per la ega « incidento » de Halifakso (kolizio inter du marŝipoj, el kiu unu transportis municiojn kaj eksplodajn substancojn venanta de Usonoj, marmeze de la urbo de Halifakso, en Kanado, kiu faris ĉirkaŭ 1.600 mortoj, forblovanta ĉi tiun en 1917), ankoraŭ ne estis akcepti kiel veran kontraŭhomara krimo — ĉu estas pro manko de vidaj dokumentoj ? Logika sekvo al la « projekto Manhatano » (industria scienca-milita komplekso estigita en 1939 en Usonoj, je la dispono de ŝtato, kaj dunganta pli da 130.000 geuloj), kiu ankoraŭ plagas ekde 1945 sub aliaj nomoj en la nukleaj industrioj, kiel Majako, Three Miles Island, Ĉernobilo, Fukuŝima-Dajiĉi... (65.000 mortoj taksitaj nuntempe, sekvo je la laboroj de la komisiono Chris Busby de la eŭropa parlamento, en 1998), alia kontraŭhomara krimo, ke la omertà (leĝo de la silento) daŭrigas — ĉu estas pro manko de vidaj dokumentoj kaj pro manko de milito ?
Kun la disigo de la politiko kaj de la ekonomio, la labordivido estis alveninta ebla, implikanta la partoprenon de la gelaboristoj je sia propra perdo farante perdi la sencon de sia aktiveco : la viktimo sin metas je la servo de la turmentisto (sindromo de Stokholmo). Inversiante la valoroj, la homo, iĝanta elĵetota objekto, ekde laboris por la entreprenejo, kiu, ĝi, fariĝis fakte subjekto.
La kapitalismo havis neniam de civilizanta funkcio ! Ĉu necesu revoki tion ? La entreprenoj produktas nur por la benefico, sen ĉi tiu ili fermas siajn pordojn ! Blokanta en merkato iĝanta tutmondo kaj enskribiĝanta en konkurencon inter ŝtatoj-nacioj, kie do, la fabrikadkosto sin bazas rilate al la plej malhalta, ili povas pludaŭri nur malkostiĝante, flekseblante, malpliigante la salajrojn de sia « salajraro », sole levilo por adapti la produktkoston (usona traktoro rikoltas kotonon dum unu tago, kio 300 hindoj, ili, kolektas en sama tempo ! Divenu, kiom estas pagitaj ĉi tiuj laboristoj ?).
La tempo ne plu estas postuli klabon en dolĉaj kaŭĉukoj. Necesas serioza kaj responsa organizoj, kiuj ankoraŭ estas konstrui je la internacia nivelo, kapabla inspiri la reprenon kaj la radikalan modifadon pri la ekzistanta... Se ankoraŭ eble estas ? Anarkisindikatismo, pli ol iam, estas taktiko por meti la tagordon. Per sia internaciismo, sia klasbatalpraktiko kaj siaj socia kaj individua emancippraktikoj, siaj principoj de interhelpo kaj de rezisto ; ĝiaj rimedoj estas funkcie de sia objektivo : abolico de sociaj klasoj en la tutmondo per la fino de la ekspluatado de la homo fare de homo kaj la adaptado de la politikaj kaj ekonomiaj strukturoj en novaj organizoj bazantaj sur interhelpo.

Tial tiu movado kunigas personojn apartenantajn ambaŭ malsamaj klasoj kaj je la malaj interesoj ; gelaboristoj, gesenlaboruloj, gepensiuloj, malriĉaj gelernantoj unuflanke kaj malgravaj geposedantoj ekspluatantaj la aliulojn, aliflanke.
Kun la ekspluatantaj-ekspluatataj interkontraktoj, la sintezo de la postuloj povas nur ĝisiri nacian koncepton, mala je sennacia koncepto laŭdantala la unueco de la ekspluatatoj kontraŭ la ekspluatantoj.
Kaj, fakte, tiu movado ne kontestas la politikan kaj ekonomian sistemojn en, kiuj ni vivas, la ŝtato kaj la kapitalismo, sed simple volas respublikŝanĝon kaj de « delegitoj » de la ŝato, ĉar ĝi estas bazinta sur civitanismo (la potenco al la popolo, por la popolo kaj per la popolo) limiĝanta nacion, teritorion..

Ni ankaŭ, anarkiistoj, ni volas alian socion, sed en mondo sen landlimoj, organizanta tiel ne hierarkie per aŭtonomaj kaj liberaj komunumoj, federitaj inter ili per interhelpokontrakto — la homo estanta la bazo de ĉi tiu socio.

Sed ankoraŭ, kiom da sklavoj estas konsciantaj pri sia sklaveco, nun, ke iliaj malnovaj rebelkrioj kaj iliaj pugnoj levantaj uziĝas por vendi, ekzemple, T-ĉemizojn ?...
Kiom da naive si taksas la aktorojn de ĉi tiu politika ekonomia sistemo, kiam ili estas nur la obeemaj rabaĵoj ?
Kiom da naive si taksas ŝirmite en ĉi tiu politika ekonomia sistemo, kiu pli kaj pli eksigas geulojn en la tutmondo ?

La jultempo ne estos tiu de neebla socia interkonsento. Estas, kiam ĝi devigas al ni sian paŭzon, ke la kapitalo estu la plej noca.

Ne pli da socia paco dum julo, ke dum la restaĵo de la jaro !
Ni ram-ataku en la lardo de ĉi tiu produktada-submeta socio, pro ĝia granda manĝaĉa kemie produktita kaj ĝiaj ĵetpretaj donacetoj.

Investante grandan parton de ĝiaj koloniaj rabadoj en ĝia produktaĵo, rapide Anglio iĝis tre potenca lando. La aktiveco estis tiam mekanika (grupigo de metiistoj en manufakturoj ; la laboristoj konservis la regadon de la produktado), kaj la hidraŭlika maŝino, kies funkciado necesigas kolektivan koherecon (konstruaĵo, poste prizorgo de kanaloj por konstanta akvalportado), estis forlasita profite de la vapormaŝino, kiu oferas pli da fleksebleco kaj movebleco (la karbo ne frostu !). Ĉu tiu historia « elekto » ne devas esti ekzamenanta je la lumo de la nunaj ekologiaj problemoj ? Ĝis la malfino de la XVIII-a jarcento, la aliaj eŭroplandoj uzis siajn koloniajn rabaĵojn por starigi armeojn cele, unuflanke, pligrandigi iliajn koloniojn, sed ankaŭ en la celo preni impostojn kaj aliajn taksojn je la propra kamparanaro. Ankaŭ tio permesis revendi la rabajxon de iliaj koloniaj ŝteloj aŭ la frukto de la sklavararlaboro en malsamaj merkatoj (sukero, tabako, ktp.). Kvankam la kapitalismo basiĝas pri la racionala kaj la konkurenca produktado, la feŭdalismo, ĝi, apogis sin sur la cirkulado de la bienoj por la riĉigo de siaj tenantoj.
La imperiismo, kiu ne estas propra al la kapitalismo, en tiaj kondiĉoj prenis novan formon. La angla potenco koloniis Irlandon akaparante grundojn kaj instalante tie la farmopagon. Tiuj koloniitaj grundoj « asignis » al la anglaj, skotaj kaj irlandaj kamparanoj, kiuj estas prenitaj kiel ostaĝo kaj konkurence metas. La kapitalismo, kiu estas tiumomente nur agrikultura, vastiĝas ĝis Anglio finis absorbi siajn najbarojn.
Aliaj Eŭroplandoj sekvos la angla « sukceso ». Ekzemple, necesas atendi ĉirkaŭ unu jarcenton por, ke lando kiel Francio pasas de absolutista monarkista reĝimo, kun administracio kun feŭda tipo, al « respubliko » de nacio-ŝtata tipo disigante, fakte, la ekonomian kaj politikan sferojn.
Tiel la nacio-ŝtatoj starigiĝis kiel formo de imperio, konstitucia monarkio, respubliko... kaj, ĉiu, sinsekve transformis la meĥanizado al kapitalista industriigo (Britio 1790, Francio 1830, Germanio 1850, Rusio 1880, japanio 1890, Italio 1890, Ktp.). Ekde tiam, la fabrikoj estos mastrumataj de la kapitalistoj kun reguloj por pliigi produktadon — labortempo, puno por manko de rendimento, Ktp.
Konsekvence rilate al tiu ekonomia, politika kaj sociala ŝanĝego, malakordoj aperas, puŝanta la nacio-ŝtatojn militariĝi. Interne, tiuj konfliktoj venas pri politikaj diverĝoj — serĉo de la sistemo la plej adaptita por la kapitalo — kaj ankaŭ pri ekonomiaj diverĝoj — transformo de la meĥanizado ĝis industriigo (revolucioj en 1818, 1830, 1848, 1870...). Kaj, eksterne, tio sin tradukas en du komplementaj voloj ; ĉu redistribui kaj akiri koloniojn por tie elverŝi la varsuperproduktadon - konsiderinda riĉigfonto -, ĉu akiri malmultekostajn unuajn materiojn - la garantio de daŭra produktado dank’al kontinua kaj sekura provizado.
Komence de XX-a jarcento, ni vidigos du speciale markantajn faktojn. Unue, oni povas rimarki disfaligon de la otomana imperio (favoranta sian aliancon kun germanio inter alie) sur fono de geostrategiaj militoj, la pli ofte latentaj, kiel atestas la krizo dirita « Agadir ». Jen tie la resumo : En 1911, je la alvoko de sultano si sentanta minacita per la avideco de germania potenco si taksanta malfrue pri la kolonia vetkuro, la registaro sendas sian armeon en Marokon. Apenaŭ la milito estos evitanta danko al diplomatika ludo, kiu sukcesos en 1912 je la Feso-traktato, aktiganta la secesion al la germania empirio de antaŭe grundoj konkeritaj al Kongo kaj al Kameruno de la franciaj militistoj ; kompense , la franca respubliko kaj la hispana reĝlando havos la librajn manojn en Maroko. Poste, estas sur la eŭropa kontinento, ke tio kontinuas.
En 1914, la Aŭstrio-Hungario, subtenanta per la germania potenco, proklamas la militon al Serbio akuzita instigi la murdon de la arkiduko. La unua monda milito ĵus ekis.
Ne plu kalkulas la mortojn, ke tiu politika-ekonomia organizo, nacio-ŝtatoj kaj Kapitalo, digestas kaj ankoraŭ kaj ĉiam digestas. Estas por eliri de tiu marasmo, ke ni, anarkisindikatistoj, aspiras al novaj organizformoj de la socio.
Laŭ ni, la ŝanĝo neniel venos de nova posedaĵo-regimo de la iloj de produktado aŭ de pli ĝusta disdivido far la profitoj de tiu ĉi. Ni, nian celas, estas la fino de la klas-antagonismoj ! Tial, por elimini tiun mortan impulson de la « produktado-por-la-produktado-kaj-por-la-profito », ŝajnas evidenta al ni, ke necesas eksproprietigi la posedantojn de la iloj de produktado (kun la konsekvenco la forlaso de la salajrularo kaj de ĉiuj ĝiaj formoj derivantaj) kaj abolicii la ŝtaton. Ĉio, kio subtenas la komercan logikon ne havas kialon ekzisti aliloke, ke en ĝia propa sistemo : la militara kaj polica dungitaroj, la bankoj, la financa sistemo kaj la asekuroj, la reklamo kaj la merkatiko, la naciaj kaj internaciaj burokratismoj, konsiderindaj partoj de la industrio (militaro ⇾ produktado de armiloj kaj militara ekipaĵo ; kemia ⇾ la agrokemiaĵa sektoro superŝutanta – pesticidoj, fungicidoj, herbicidoj, ktp. –, la bioteknikoj : GMO ; energio ⇾ la mortiga nuklea sektoro, ktp.). Unufoje liberantaj de ilaj ĉenoj, la produktantoj si organizos libere kaj komencos la socian transformadon.

Nuntempe, eksterado estas maniero labori, kiu sorbas pli kaj pli da laboristoj predestantaj hieraŭ al la salajro. La nova kadro de mem-entreprenado kondukas al du malsamaj statusoj : tiuj de « metiisto » aŭ « dungita-maskita ». La antagonismo mastro/salajrulo baskulas al kooperado kliento/servliveranto. Ciferecaj platformoj pliekspluatas novajn laboristojn sen rajtoj, respondante al tiu nova realaĵo. Tiel, dum nia klaso perdas kompanojn eliritajn de la klasbatalo, la kapitalistoj forigas de sia primorta kontado « senlaboruloj » per intersekvaj flusoj. Ekonomia kreskado, kiel senfina perspektivo de la kapitalisma sistemo, donas al ni ĝeneraligitan tutmondan konkurencon, kiu endanĝerigas la tutan homaron kaj ĝian ekosistemon. La praveco estas forlasita nur por sola profito : « kreski kaj morti », jen, al kio sin resumas moderneco kaj ideo de la progreso.
Ĉar oferto kreas peton, ĝi estas esence malhonesta kaŭzi timegon pri « konsumismo » al la izolita individuo ; ostaĝe ni estas prenitaj, kelkfoje komplicoj, sed ĉiam sklavaj viktimoj de ekonomikresko. Tial ĝi estas pli prefere la produktismo, kiu estas la efika ekonomikresko ! Nur ŝanĝo en la organizo kaj la elektoj de produktado povos daŭre ŝanĝi nian vivmanieron. Unu el la elektoj kun forta plivaloro kunigantaj mastroj kaj re-gantoj, kiuj prospektas la mondon : produktadon kaj vendon de iliaj mortigaj maŝinoj, pintvaroj por siaj militaj strategioj. Ĉiufoje pretekstoj proponas, por ne diri inventitajn (ekzemple: la artifikaj fotoj elmontritaj de la registaro George Bush de armiloj de masivaj detruoj supozeble tenitaj de la reĝimo Saddam Hussein en Irako), kiuj pravigas intervenojn militistoj ĉiam tre publikigitaj. Antaŭ la mondo, tiuj militoj estas uzataj por provi la materialon « in vivo », la plej bona maniero por pruvi la efikecon de la industrio de morto por elradikigi la tutan vivon kaj detrui, kion ŝvito eltiris el la tero. Ne nur ĉiuj tiuj armitaj konfliktoj ĉiam gen eras « terorismon », krome ili disigas homojn estigante naciismon, xenofobion kaj rasismon. La pretekstoj inventitaj estas multoblaj kaj variaj : humanismaj, demokratiaj, humanistaj kaj universalismaj. Sed fakte, ĉiam estas pri kontrolo, ĉu rimedoj, ĉu unuaj materialoj aŭ komercaj fluoj, ĉu garantii geostrategiajn poziciojn. La koloniista kaj imperiista konkeremoj perdis nenian viglecon! Kontraŭe, la milito furiozas kaj fariĝas kutimo komandita de la malvarma kalkulo de la kapitalisma politika-ekonomia sistemo en sia nuna liberala ondo.
Niaj vivmanieroj estas altruditaj de sistemo, en kiu individugrupoj interaktivade alianciĝas aŭ konkurenciĝas laŭ ŝiaj avantaĝoj. Konsekvence, necesas al ni radikale ŝanĝi nian politikan kaj ekonomian organizon, se ni volas vidi homaron feliĉi sur tiu terglobo.
Tial ni opinias la batalon deviĝas de tri aksoj: politika (la ŝtato kiel registaro de homo per homo), ekonomia (la posedaĵo de la produkta-drimedoj, fonto de kapitalo kiel ekspluatadrimedo de homo per homo) kaj ideologia (religio kaj scienco kiel submetiĝo de homo per homo). Ni, anarkisindikatistoj, federataj por plibonigi niajn labor- kaj viv-kondiĉojn en perspektivo de internacia reciproka helpo inter ĉiuj proletoj, ne havas turnŝlosilan projekton por proponi, sed simple sociprojekton.

Ekzemple, necesis nur 25 jarojn da ekzisto, por la hispana CNT-o grupigi plurajn centojn da miloj hispanajn gelaboristojn - plejparte, el kiuj estis analfabeta - kaj instali en 1936 la komenciĝojn de socio bazanta sur politika kaj ekonomia rektaj administradoj. Ja, Kontraŭ malfeliĉo, tiu socia revolucio renversiĝis en apenaŭ nur unu jaro. La hispana CNT-o kreita en 1910, federas 1 577 000 membrojn el la 24 000 000 loĝantoj enlistigitaj ekde 1936. Sed la movado ko-mencita de la CNT, FAI kaj POUM inter julio 1936 kaj majo 1937 estis ekstermita de la ekstrem-dekstrularo, konservativuloj, liberalu-loj, sociaj demokratoj kaj ... aŭtorita komunistoj.

Ankoraŭ hodiaŭ, pli ol el ĉiuj cirkonstancoj, kion ni volas, estas forigi administrajn limojn, hierarkiojn, subordinojn kaj sociajn klasojn.

Du sinsekvaj raportoj — Combrexelle kaj tiu de la komisiono Badinter —, el kiuj la leĝo El Khomri naskiĝas, definitive konsekras la antaŭecon pri la firmakordoj celante inversi la « hierarkion de la normoj » ; la laborkodo estas stumpigita kaj ĝi fariĝas malĉefa. Fakte, entute, tiu skandala aparta aranĝo antaŭkalkulas fari premii la kolektivan firmakordon rilate al la sekciakordoj, kolektivaj interkonsentoj kaj laborkodo, nepriganta tiel malbanalan situacion en francio : pli da libereco por ekspluati la aliulo-laboron, kaj tio ĉi sen realaj kompensadoj akordigitaj al gelaboristoj necertigitaj. Kelkaj ekzemploj ? Pliiĝado de la labortempo (ĝis 10 horoj potage por la gemetilernantoj, laborpago-malpliiĝado (plikarigado pro suplementaj horoj malpliiĝigitaj po 10%), eksigoj faciligitaj (plafonado de la laborjuĝantaj monkompensoj po 3 monatoj de laborpago, se la gelaboroj havas 2 jarojn da servodaŭro kaj 15 monatojn, se ili havas pro pli da servodaŭro). Tiel, la direkcio de la grupo Airbuso anticipis la projekton de la leĝo elstrekata — kutimaj laborhoroj — la vesttempojn kaj malvesttempojn ( taksitaj al 20 minutoj potage), efektivigi la 1-an de aprilo.
Se la scioplenaj kompromisoj, supozitaj ankoraŭ fari muron rilate al senlimita ekspluatado, unu post unu dissplitiĝas (laboristaro-delegito kaj sindikatismo, senlaboreco-monkompensadoj, Ktp.) aliparte nek kontrolon nek sankcion estas projektitaj pri la entreprenistoj, kiuj, ili, ne seniĝos ekzerci ĉantaĝojn kaj premadojn. Estas timi la finon programitan de la KDN (Kontrakto Daŭranta Nedetermita - CDI franclingve) kaj ondo de eksigoj rapide plenumi plie malgrandan takson reguli fleksan salajraron laŭbondezire kaj bonon por tute servuto.
Kiel ni povu akcepti ĉi kontrakton ? Kiu povos, konsenti kun niaj geekspluatuloj, kiel Makron tion rekomendas ? Kaj sincere, ĉu falas fidi majoritatajn sindikatojn por radikaligi lukton tiel legitiman ? Ĉu lasos ni unu fojon plie la « sociaj partneroj » tiuj ĉi mem, kiuj forvendis niajn emeritiĝojn, trakti nian nunan kaj venontan servitudon ? Dum, kiom da tempo ni estas pretaj por manipuliĝi kaj mistrakiĝi ? Fine, la okuloj en la okuloj, ĉu ni scios ekspliki al la estontaj generacioj ĉiujn sociajn regresojn kaj iliajn pereigajn konsekvencojn ?
Nu, gekamaradoj, ĉu fine ne estas la tempo por agi laŭ la principo : la emancipado de la gelaboristoj estas la kreitaĵaro de la gelaboristoj ili-mem, kaj nure ili-mem ?
Kun la frakaso de la publikaj servoj kaj de la sansistemo, la subpremaj kaj kontrolaj leĝoj, la ĉaso al la enmigrintoj aŭ tiel supozitaj, la parlementaro, ĉiam je la nomo de mastraro, ne kondukis la klaslukton kun tiom da kruelegeco de post longtempe ? Ne lasu nin subigi ! Estas la tempo por ni, estontaj, nunaj aŭ eks-gelaboristoj, scii, kie estas niaj komunaj bonoj, identiĝi en nia klaso de ekspluatatoj kaj grupiĝi por starigi strik-agitadon kaj lukt-, en niaj laborej-lokoj, formad- kaj viv-.
Gelaboristoj, kun aŭ sen dungato, unue urĝu organizi baze de larĝajn generalajn asembleojn decidantajn !

Art. 2  – La CNT konsistas el :
– salajrulaj gelaboristar-sindikatoj ;
– lokaj unioj kaj regionaj sindikatar-unioj ;
– Eventuale, sindikat-federacioj de industrio.
Tiu asocio estas konceptanta kaj organizanta per federalistaj bazoj. Neniu sindikato povas fari NKL-parton, se ne aniĝas al la regiona unio, al la loka unio kaj la industri-federacio kongruanta je sia establo kaj je sia aktivec-sektoro.
Krom escepto decidita per konfedera kongreso, la duobla aparteno de ano aŭ de sindikato je NKL kaj je alia sindikata organizo ne estas akceptata. Neniu sindikato aniĝinta je NKL povas rekte aŭ nerekte aparteni al politika partio, filozofia aŭ religia sektoj. Neniu NKL-sindikatano povas havi rekte aŭ nerekte respondecon, kiu dependas de politika partio, filozofia aux religia sektoj.
La organizoj aniĝintaj de NKL rajtas je la distinga marko nomita konfederacia normomarko.




Art. 3 – La NKL estas administrata laŭ la direktivoj donataj kaj la decidoj prenataj de la sindikatoj kunigataj okaze de konfederacia kongreso, cxiuj du jaroj.



Art. 4 – Intertempe de la kongresoj, la NKL estas adminitrata per konfederacia nacia komitato (KNK), kiu proponas la solidarec-kampanjojn, propagando kaj ago, kaj certiĝas pri aplikado de la kongres-decidoj kaj kontrolas la mandatojn konfederaciajn.
La KNK konsistas el delegacio de ĉiu regiona unio.
Almenaŭ ĝi kunveniĝas fojon en la jaro kaj ekstraordinare, okaze de neceso, je la peto de 1/3 de la regionaj unioj aŭ de 1/3 de la sindikatoj. Ĉiu regiono havas unu voĉon.
La konfederaciaj mandatuloj kaj unu delegito de ĉiu regiono sidas je estiel konsultiĝo kaj raportigas pri sia mandato.
La delegaci-elspezoj kaŭzitaj pro la kunsido de la KNK estas repagota de la konfederacia trezorejo en la kondiĉoj antaŭviditaj laŭ ĉiu NKN.

Art. 5 – La delegitoj devas raporti pri la diskutoj de KNK al siaj anoj komisiintaj.
La protokoloj de ĉiuj seancoj de KNK donos la nomon de la regionoj reprezentataj, ekskuzataj kaj forestigataj, tiel kiel decidoj adoptataj kaj reĵetataj, kaj ĉi protokoloj estos sendataj al la interna bulteno (IB) kaj al ĉiu sindikato.



Art. 6 – Atikolo forprenita per la tridek kvina kongreso (oktobro 2015).



Art. 7 – La konfederaciaj komisiitaj estas la agentoj de plenumo de NKL.
La konfederacia kongreso difinas la atribuojn de ĉiu konfederacia mandato kaj pri tio konfidas la ŝarĝon je memvola sindikato ĝis kongreso venonta. Neniu sindikato povas kumuli la respondecon des pli unu konfederacia mandato. La mandato ekzercas sin ekde la fino de la kongreso kaj finas post la voĉodono pri la raporto de aktiveco dum la kongreso venonta.
La sindikato ŝarĝita devas organizi sin por fari tiun taskon kaj elektas unu de siaj anoj komisiotaj vidalvide la konfederacio. La komisiito riportas pri la plenumo de sia mandato al la sindikatoj per cirkulero adresataj al ĉiuj sindikatoj, dum ĉiu KNK-kunveno kaj okaze de multampleksa raporto dum la konfederacia kongreso venonta. Okaze de manko de la komisiito, ĝi rajte apartenas al la sindikato ŝarĝita de la mandato elekti aliulon el siaj anoj al la posteno de komisiito kaj informi tion la konfederacio.
La konfederaciaj komisiitaj ne povas pretendi sin pri sia NKL-mandato ekster tio, kio direkte koncernas ĝin.
La KNK povas kiam ajn eksigi la konfederacian mandaton konfiditan al sindikato je la peto da almenaŭ unu regiona unio. Ĉiokaze de vakanteco de konfederacia mandato, la KNK devas apelacii al la sindikatoj kaj organizi konsulton por la elekto de unu el inter ili por garantii la anstataŭon ĝis konfederacia kongreso venonta.

Art. 8 – Neniu funkcio interne NKL kaj de ĝiaj sindikatoj, unioj kaj federacioj povas ekzerci sin kontraŭ laborpago. Solaj povas esti pagotaj, per la sindikataj kasoj al la anoj de la konfederacio, repagoj de elspezoj laŭregule pravigitaj. En rotaci-zorgo de la taskoj, la revoĉdonado de la mandatoj estas eviti.

Art.9 – Laŭleĝe la konfederacia sekretario reprezentas la konfederacion kaj devas plenumi ĝian juran defendon, li sekvas la organan vivon de NKN kaj de la kongresoj, kaj difuzas per cirkuleroj la informoj ricevitaj kaj la naciaj kalendaroj.

Art. 10 – La elekto de NKL-delegatoj al la diversaj komisionoj, komitatoj aŭ eksteraj NKL-konsilioj estas farata dum konfederacia kunvego, kongreso aŭ KNK.
La konfederaciaj komisiitaj avertos la sindikatojn pri invitoj, kiuj povus alveni al ili. Ili estos devontigitaj peti mandaton al la pli venonta kongreso aŭ KNK pri la temo de sia invitado.
Ili raportos pri ĝia plenumo en la kondiĉoj, kiu la kongreso aŭ KNK petos ilin.
Art. 11 – La konfederaciaj komisiitaj devas sendi, antaŭ ĉiu KNK, konfidenca aktiveco-raporto al sindikatoj.



Art. 12 – La konfederacio estas dividata en regionaj unioj, kies la nombro kaj la geografia limo estas determinata per konfederacia kongreso, konsidere de la lokalizo de la lokaj unioj kaj de la izolataj sindikatoj.
La distribuo de la aktivecoj aeroj de la lokaj unioj (LU) aŭ de la izolataj sindikatoj estas determinata per la regionaj unioj (RU) konsidere ilia lokalizo kaj de la fizika kaj homa geografio de la teritorio.
La LU kaj la RU estas la esprimo mem de NKL-federalismo tra komune aktivecoj ekzercitaj per la sindikatoj preter ili sektoro aŭ ili sekcio, en la klasbatalo, kiel en la administro de la konfederacio.
La RU ricevas kaj aprobas aŭ ne la kunteniĝ-peton de novaj sindikatoj en la konfederacio kaj ĝi informas la plej KNK-on venontan ĉia decido, kiujn ili prenas pri tio.
La RU povas korespondi inter ili kaj kun la federacio. Okaze de KNK, la konfederacia sekretario donos ĉiujn utilajn indikojn por permesi tiujn interrilatojn.
La RU devas fari aktivec-raporton okaze de ĉiu KNK-kunveno. Tiuj raportoj devas esti komunikataj al la aliaj RU kaj al la federacioj.
Art. 13  – La federacioj havas la taskon kunordigi interregione la agadon de la sindikatoj aniĝigitaj. La kreado de ĉiu federacio kaj la determino de la koncernaj profesiaj sekcioj estas de la kompetenteco de la konfederacia kongreso. Ĉiu federacio devas fari aktivec-raporton okaze de ĉiu KNK-kunveno kaj de la konfederacia kongreso. Tiuj raportoj devas esti komunikaj al la regionaj kunigoj kaj al la aliaj federacioj ekzistigataj.
Ili ne povas forkuri al la kongres-akordoj kaj ne povas interveni ekster sia sekcio.




Art. 14  – La sindikatoj kunvenas ĉiuj du jarojn konfederacie okaze de kongreso.
Nuraj la sindikatoj ĝisdataj pri iliaj kotizoj, aŭ kies la malfruo de kotizoj ne superas de unu jaro la lasta templimo povos partopreni al kongreso. Pri la sindikatoj, kies la malfruo estos pli grava, la decido rajte apartenos al la kongreso.
La plimulto de la regionaj unioj aŭ la kvarono de la NKL-sindikatoj aniĝigitaj povas fari la peton de unu ekstraordinara konfederacia kongreso. Tiukaze, la konfederacia sekretario devos, antaŭ unu monato, organizi referendumon pri tio demando. Se absoluta plimulto de la sindikatoj jesas tiun peton, la kongreso kunvenos en la tri monatoj sekvantaj. Nuraj la demandoj proponitaj dum la referendum-peto povos esti enskribantaj je la tagordo de tiu kongreso.
La elspezoj de organizo pri la konfederaciaj kongresoj estas pagataj per la konfederacia kaso.
Ĉiu NKL-ano povas ĉeesti je la kongreso, kiel observanto.

Art. 15  – La konfederacia sekretario avizas la sindikatojn pri la kongresa sinteno, almenaŭ ses monatojn antaŭ la daton de tiel nomata kongreso, kaj ilia petas la demandojn meti je la tagordo.
La sindikato, kiu deziras meti demandon al la tagordo havas du monatojn por alvenigi sian demandon al la konfederacia sekretario. Li-mem faras raporton pri tiu demando. kiekaze pluraj sindikatoj registrus la saman demandon je la tagordo, tiu estas la sindikato, kiu faris la unuan peton, kiu ŝarĝis sin fari la raporto.
La konfederaciaj komisiitaj faras moralan kaj financan raportojn de ilia mandato depost la lasta kongreso. Ili transigas tiujn raportojn al ĉiuj sindikatoj.
La konfederacia sekretario faras la tagordon laŭ la respondoj de la sindikatoj. La tagordo kaj raportoj de la sindikatoj kaj de la komisiitoj estas senditaj per la konfederacia sekretario al ĉiuj sindikatoj, kvar monatojn antaŭ la kongres-dato.
Poste la ricevo de la tagordo kaj de la raportoj, ĉiu sindikato povas fari kontraŭ-raporton pri la punktoj de la tagordo. Tiuj kontraŭ-raportoj estas senditaj per la konfederacia sekretario al ĉiuj la sindikatoj, du monatojn antaŭ la kongres-dato.

Art. 16  – La kongres-raporto estos publikigata sub la respondeco de la konfederacia sekretario. Ĉiu sindikato, loka unio, regiona unio, federacio, ricevos unu ekzempleron pri tio pagos per la konfederacia kaso.
Original-kopio de la raporto, la raportoj de la eventualaj komisionoj tiel, kiel la proponoj registrataj por la kongreso estos destinitaj al la KNL-arĥivoj. Ĝi devas esti meti je la dispono de la sindikatoj, kiuj petas ĝin. La send- kaj fotokopi-elpezoj estas pagota per la petulo.

Art. 17  – Ĉiu sindikata reprezentata en kongreso disponas de unu voĉo. Ĉiu delegitaro povas, principe, escepte reprezenti nur du sindikatoj maksimume.




Art. 18  – La rimedoj de la konfederacio estas provizataj per la prezo de la konfederacia karto kaj la elprenoj sur la glumarko. La glumarko estas unika. Ĝia distribuo estas tiel :
  1. la sindikato ;
  2. loka unio ;
  3. regiona unio ;
  4. la federacio ;
  5. la konfederacio.
La konfederacia karto kaj la glumarkoj estas devigaj kaj devas esti distribuaj per ĉiuj sindikatoj al iliaj anoj.

Art. 19  – La preza de la karto kaj la konfederacia parto pri la glumarko estas difinaj per la konfederacia kongreso. La tute produktaĵo de la aĉetoj de karto estas pagota en la konfederacia kaso.

Art. 20  – La distribu-mekanismo de la glumarko-prezo estas tiel : la lokaj unioj faras la etaton de glumarkaj bezonoj de ĉiu sindikato en ilia urbeto ; Ili sendas tiun etaton al la regionaj unioj. La regionaj unioj akiras sin cxi tiuj ĉe la konfederacia kasisto kaj faros la distribuon laŭ la petoj.
Por la bona funkcio de la pagoj de la kotizoj, la regionaj unioj faros al ĉiu mendo pag-ateston kaj bezon-kaze sendos staton de la kotizoj, kiuj koncernas ilin al la ekzistantaj federacioj de industrio. La regionaj unioj sendos al la konfederacia kasisto la partoj koncernantaj la konfederacion kaj la federaciojn ekzistantajn.
La regionaj unioj trovas siajn rimedojn en la parto, kion ili elprenas de la konfederacia glumarko, kion ili vendas al la lokaj unioj aŭ al la sindikatoj, kiuj al ili estas ligataj. Same la lokaj unioj faras rilate al siaj sindikatoj. Same la sindikatoj faras rilate al siaj anoj.
La federacioj elprenas sur la vend-produkto de la glumarko nur parto respondanta al la necesaj elspezoj de siaj laboroj kaj sia generala aktiveco.
La konfederacia kasisto transmetos al la federacioj la ristornojn rajte apartenantajn al ili. .

Art. 21  – La NKL-kaso estas konfidata al la konfederacia kasisto, kiu responsas pri tiu ĉi sub la KNK-kontrolo.
Finaca raporto estos farita okaze de ĉiu KNK per la konfederacia kasisto.
Al ĉiu kongreso, estas stariganta komision de pluraj anoj elektata per la kongreso el la delegitoj de almenaŭ tri malsamaj sindikatoj. Tiu komisio raportas pri siaj observoj antaŭ ol doni kviateston al la konfederacia kasisto.



Art. 22  – Atikolo forprenita per la tridek kvina kongreso (oktobro 2015).



Art. 23  – Atikolo forprenita per la tridek kvina kongreso (oktobro 2015).



Art. 24  – Atikolo forprenita per la tridek kvina kongreso (oktobro 2015).




Art. 25  – Ĉio konflikto ekzistanta en la sino de NKL koncernanta la sekvaj organismoj : sindikato, loka unio, regiona unio aŭ federacio povas submetesti en la plej proksima ordinara KNK (aŭ en la eksterordinara KNK kunvokita en la kondiĉoj antaŭvidantaj en la artikolo 4), kiu havas provizoran povon de decido, povanta iri ĝis la eksigo de sindikato, de loka unio, de regiona unio, de federacio. Sole la kongreso povas prononci ĝian opinion definitive.
Okaze de seriozaj cirkonstancoj, KNK povas decidi la kunvokon de eksterordinara kongreso. La organismo kulpigita gardas la rajton prezenti rekte ĝian defendon.
Ĉio konflikto prezentata en KNK aŭ en kongreso devos esti enskribita je la tagordo.

Art. 26  – Ĉio kontestata kazo ne antaŭvidita, estos submetata je la plej proksima KNK-kunveno, kaj tranĉata laŭ la spirito de la nunaj statutoj. La KNK-decido devos esti konfirmata per la absoluta plimulto de la sindikatoj.



Art. 27  – La NKL-sidejo estas tio de la konfederacia sekretario.



Art. 28  – La nunaj statutoj povas esti modifataj nur per konfederacia kongreso, kondiĉe ke la teksto de la modifoj estis metanta je la kono de la sindikatoj, tri monatoj antaŭ kaj ses monatoj pri tio, kio koncernas la artikoloj 7, 8, 10 kaj 11.



Art. 29  – Okaze de malfondo, la likvidado de la socia aktivo estos pagataj al unu aŭ pluraj neprofitcela lukra organizoj elektita per la malfond-kongreso.